O γνωστός συγγραφέας και ηθοποιός Κώστας Κρομμύδας ήταν ένας από τους ανθρώπους που με μεγάλο πάθος και φροντίδα είχε βοηθήσει στο έργο της Κιβωτού του Κόσμου έμπρακτα. Είχε μαζέψει ρούχα, είχε δώσει χρήματα αλλά και είχε μαζέψει χρήματα για την Κιβωτό του Κόσμου. Σήμερα μετά τις καταγγελίες που έγιναν για κακοποίηση και ασέλγεια σε βάρος ανηλίκων, έκανε μια ανάρτηση δείχνοντας την απογοήτευση και τη λύπη του για όσα ήρθαν στο φως.
Ο Κώστας Κρομμύδας, μιλάει σήμερα στο okmag, και εύχεται να είναι όλα ψέματα. «Το πιο εξοργιστικό είναι ότι εδώ υπάρχει θέμα συγκάλυψης» λέει μεταξύ άλλων.
Διαβάστε όσα δήλωσε στο okmag:
Ποια ήταν η πρώτη σκέψη που σου ήρθε στο μυαλό μετά τις αποκαλύψεις για την Κιβωτό του Κόσμου;
Ευχήθηκα να είναι ψέματα γιατί καταρρέουν όλα τα κάστρα που έχουμεκαι είναι τρομερό όλο αυτό που συμβαίνει. Γιατί όπως και άλλοι εκατοντάδες άλλοι άνθρωποι και εγώ στην αρχή βοήθησα με ενέργειες, πήγαμε ρούχα, δώσαμε χρήματα, μαζέψαμε χρήματα. Έχω γνωρίσει και τον πατέρα Αντώνιο. Η εκτίμησή μου στο πρόσωπό και σε αυτό που έκανε μέχρι πριν από λίγο… Θα είναι λυτρωτικό να βγει μια είδηση ότι όλο αυτό ήταν μια παρεξήγηση, ένα λάθος, το εύχομαι από την καρδιά μου. Δεν αισθάνομαι άσχημα επειδή έδωσα τα λεφτά μου. Δεν πρέπει να σταματήσουμε να βοηθάμε. Αλλά αν ισχύουν αυτές οι καταγγελίες και απ΄οτι ακούω είναι έτοιμες να γίνουν και άλλες καταγγελίες, είναι απογοητευτικό όλο αυτό.
Και είναι απογοητευτικό γιατί φοβάμαι ότι υπάρχει θέμα συγκάλυψης. Αυτό με εξοργίζει περισσότερο Γιατί να μη βγει αυτό από την πρώτη στιγμή. Είναι μια μεγάλη δομή και είναι λογικό να μην ξέρει ο πατερ Αντώνιος και ο κάθε πατερ Αντώνιος τι κρύβει στην ψυχή του ο καθένας που δουλεύει εκεί, Όταν όμως το ανακαλύπτει, πρέπει να είναι πολύ γρήγορος στις διαδικασίες.
Πώς σου φάνηκε σήμερα ο πατέρας Αντώνιος στην εμφάνισή του στην εκπομπή της Κατερίνας Καινούργιου;
Ήταν πάρα πολύ αμηχανος. Όταν πέφτει όλο αυτό το βάρος πάνω σου, δεν είναι εύκολο να το διαχειριστείς. Δεν ξέρω τι ευθύνες έχει αλλά εγώ είδα έναν αμήχανο άνθρωπο που δεν θύμιζε σε τίποτα τον άνθρωπο που ξέραμε. Με αυτή τη χαρά και αυτή την αυτοπεποίθοιση. Αλλά ήταν τεράστιο το σοκ. Σαν να πέφτει το ταβάνι να σε πλακώνει. Χωρίς βέβαια να ξέρω τις ευθύνες που μπορεί να έχει σε όλο αυτό.
