«Έχω πάρει πολλά μαθήματα στη ζωή μου. Αυτό ίσως είναι και το τελευταίο. Καμιά φορά λες ότι όλα είναι καλά και ξαφνικά έρχεται μια μέρα που λες: γιατί έγινε αυτό; Εγώ τα έκανα όλα σωστά. Μεγάλωσα σωστά τα παιδιά μου. Γιατί να υπάρχει αυτή η αχαριστία, η αδιαφορία, το bullying; Με λυπεί πάρα πολύ, γιατί η μάνα είναι πάντα μάνα.
Αγαπάει τα παιδιά της, τα εγγόνια της, τα σκέφτεται πάντα. Έρχονται όμως έτσι τα πράγματα που πρέπει να διαλέξεις: θες μια ήσυχη ζωή και ηρεμία από δω και πέρα ή θες να είσαι σε έναν πόλεμο συνέχεια με τους ανθρώπους που αναρωτιέσαι αν σε αγαπάνε πραγματικά; Σε θέλουν ως Άντζελα Δημητρίου ή ως Αγγελική Κιουρτσάκη; Το έχω ζήσει πολλές φορές και με πονάει.
Το καταλάβαινα αλλά έκανα υπομονή μόνο και μόνο για το παιδί μου. Και το άλλο παιδί μου αγαπώ εξίσου αλλά είναι πολύ μακριά, αυτό ήταν κοντά μου. Στεναχωριέμαι πάρα πολύ, δεν είναι όλα στη ζωή το χρήμα».
Αυτό που έγινε στην Αμερική ήταν τόσο σοβαρό ώστε να επιστρέψουν άρον-άρον;
«Ξέρεις τι έγινε εκεί; Το νερό σου αρέσει, έτσι; Σε πληροφορώ ότι μου στέρησαν κι αυτό. Πήγα να πάρω ένα μπουκαλάκι από το ξενοδοχείο, που είχε 11 δολάρια, και έρχεται εκείνος (ο γαμπρός της) και μου λέει «μην το πάρεις, γιατί έχει 100 δολάρια». Και λέω στη Φιλίτσα, τη στυλίστρια, που μέναμε μαζί στο δωμάτιο: Πάρε, σε παρακαλώ, στη ρεσεψιόν και ρώτα πόσο έχει το νερό, γιατί διψάω!». Και της λένε «11 δολάρια». Του λέω: «Φώτη μου, το νερό δεν έχει όσο είπες». Και γυρνάει και λέει στη Φιλίτσα: «Μην της ξαναμιλήσεις και μην της ξανακάνεις κουμάντο, γιατί εμείς έχουμε παιδί και δεν μπορεί να κάνει έξοδα».
Κάθε μάνα όμως θέλει το καλύτερο για το παιδί της
«Εννοείται! Εγώ το παιδί μου ούτε το χτύπησα, ούτε το έβρισα ποτέ. Ήμουν μια μάνα στοργική, μια μάνα που δούλευε και δεν έκανε διακοπές για να είναι καλά το παιδί της. Να έχει τα ιδιαίτερά της, τα καλύτερα σχολεία, τα γυμναστήρια, την κολύμβηση, τα πάντα. Όσα δεν έκανα ποτέ εγώ για τον εαυτό μου τα έδωσα απλόχερα στο παιδί μου.
Όλοι το ξέρουν. Όταν μεγαλώνει όμως ένα παιδί, κοιτάει να βρει το δρόμο του, δεν μπορεί να είναι γαντζωμένο στη μάνα του. Εγώ δεν μπορώ να πάω στη δική μου μάνα και να της πω: δώσε μου λεφτά, γιατί δεν πάει καλά η δουλειά μου. Θα αισθανθώ άχρηστη, ότι πεθαίνω. Εγώ πάλεψα τόσα χρόνια για να κάνω ένα όνομα.
Το «Άντζελα Δημητρίου» μου ανήκει, δεν είναι ούτε της κυρίας Καπώνη (μάνατζερ), ούτε του γαμπρού μου, ούτε της κόρης μου. Το έχω φτιάξει με πολλά ξενύχτια και πολλές στερήσεις. Δεν είναι η κόρη της Δημητρίου, είναι η κόρη της Κιουρτσάκη. Ο κύριος Λιόσης δεν έχει πεθερά την Άντζελα, έχει την Αγγελική».
